ภาพที่ถ่ายเก็บไว้ช่วงการเดินทางอบรม นนส.หลักสูตรนักสานพลังพัฒนานโยบายสาธารณะเพื่อสุขภาพ นอกจากจะได้เจอเพื่อนใหม่ สานสัมพันธ์เพื่อนเก่าแล้ว ยังเป็นโอกาศได้เรียนรู้ชีวิต เรียนรู้สิ่งที่เกิดขึ้นรอบชุมชน
ท่องกรุง ย่ำดิน รับกลิ่นเมือง
นิสัยการเดินกรุง เดินเมือง หรือท่องชนบท เป็นสิ่งที่ติดอยู่เสียแล้ว ตังแต่ครั้นเป็นนักเรียนจากเทศบาล การได้ไปศึกษาดูงาน มักมีโอกาสสัมผัสบรรยากาศของเมืองต่างๆ ซึ่งเป็นการเรียนรู้มนเสน่ห์ที่มักพาตัวเราให้ค้นพบชีวิตที่สนุกหลายอย่าง คราวนี้ก็เช่นกัน เรื่องราวมันเริ่มหลังคืนที่ เยอรมันเข้ารองรอง คืนนั้นหนักไปหน่อย(อะนะ) เลยออกมาเดินทาอะไรกิน แบบว่าร้อนๆ ชื่นใจ เลยได้สัมผัสกลิ่นอายของเมืองดอน (ดอนเมือง) เป็นเช้าแรก
สถานีขนส่งขนไปดาวอังคาร
ยอมรับว่าตอนแรกแปลกใจมากเพราะใน "เช็คอิน" ของมือถือมีตำแหน่งนี้ เห็นก็รู้สึกฮาดี แต่ลึกๆก็ชักแม่แน่ใจว่า เป็นสถานีอะไร "เครื่องบิน รถโดยสาร หรือรถไฟ" แต่ดูๆแล้ว มันเป็นภาพสะท้อนความยากลำบากของคนพื้นที่ คนดอนเมือง คนเมืองกรุงเลยทีเดียว ทำให้เห็นถึงความอดทนของคนเมืองกรุงที่ต้องลำบาก และมุ่งมั่นในการทำงานขนาดไหน ซึ่งแม้จะอยู่ในเมืองใหญ่ แต่ก็ใช่ว่าสภาพจะงดงาม สภาพที่แออัด แข่งขัน และต้องรับกับความวุ่นวายยังต้องเผชิญหน้าอยู่เสมอ
ร้านอาหารริมทางที่ตรึงใจ
ร้านอาหารข้างทางที่ยังรู้สึกติดใจไม่หาย(ไม่ใช่แม่ค้าสวยนะ) รสชาดใช้ได้ หากได้มาอีกก็จะแวะอีกราคาไม่แพงด้วย ดูแล้วเสมือนเป็นสวรรค์ของผมเลยทีเดียว เพราะช่วงเวลาที่พักอยู่ในโรงแรม รู้สึกเบื่ออาหารมากมาย เข้าวันที่ 2 ก็รู้สึกว่าเมื่อวานยังไม่ย่อยเลย ดีที่ได้ร้านโจ๊ก และก๋วยเตี๋ยว ช่วยชีวิต เติมสีสันและแรงในการเข้าอบรมต่อ ประทับใจแม่ค้าโจ๊ก ไม่กล้าถ่ายรูป แต่ที่ประทับใจคือท่าทางขึงขังตอนคนโจ๊กหม้อใหญ่ ท่าทางเธอเอาจริงมาก เลยอยากรู้เวลาเปิดปิด เราเลยถามว่า
" แม่ค้ากลับกี่โมง" แกก็บอกว่า
" กลับเที่ยง " เราก็ว่าขายถึงเที่ยงเลยเองเหรอ
" กลับเที่ยงแต่แม่ของแม่ค้ามาต่อบ่าย ขายถึงเย็น " ฮั่นแน่ - -+ มุขใช่ไหมนิ
แต่รู้สึกการตอบแบบซื่อๆก็เลยรู้สึกอีกอย่างหนึ่งว่าคนดอนเมือง ก็น่ารักดีนะ ไม่หวือหว๋าอย่างที่เราคิดเลย ในตอรอกนี้เปลกๆ นอกจากจะมีอาหาร มีร้าน ยังมีวินมอไซวิ่งไปวนมามากมาย ก็ได้บรรยากาศอย่างหนึ่ง อร่อยด้วยจะบอกให้
เมืองใหญ่ แข่งขัน อดทน
ในเมืองใหญ่ การเดินทางขวักไขว่ ต้องรีบ ต้องแย่ง ต้องแข่งขัน เห็นแล้ว นับถือจริง ๆ เพราะนอกจากจะต้องฝ่าฟันปัญหาของงานที่ต้องเผชิญแล้ว ยังต้องทนกับแรงเสียทาน และชีวิตที่ไม่น่าอยู่นัก ลำพัง "คนลำพูน"อย่างผมจะทำงานเชียงใหม่ ยังรู้สึกอึดอัด เคยไปทำงานในเมืองลำพูน(เมืองเล็กๆ) พักหนึ่งก็ยังรู้สึกอีดๆเลย นับประสาอะไรหากได้ทำงานกรุงเทพ(ท่าจะไม่รอด)
แต่ก็เป็นอีกแรกผลักดันหนึ่ง เหมือนหนึ่งความท้าทายที่อยากเผชิญสักครั้ง แต่คงต้องให้ทุกอย่างพร้อมกว่านี้ เมื่อเรามีทุนที่มากขึ้นกว่านี้ ชีวิตในเมืองใหญ่ก็เป็นสิ่งที่อยากไปหาประสบการณ์สักครั้ง
โลกของการแข่งขัน เมืองใหญ่ที่มีคนเล็กคนน้อยมากมาย ที่จะต้องดิ้นรน เป็นสภาพที่ผมพยายามเก็บเกี่ยว เรียนรู้ และสัมผัสในทุกก้าวที่เดินไป คราวหน้าหากได้ย่ำเท้าก้าวไปที่ไหนจะเก็บเกี่ยวและนำมาเล่าให้ฟังต่อนะครับ
6 กรกฎาคม 2557
หน้าร้านบ้านไร่ก๊อพปี้ปริ้นส์ : ผักหวานบ้านไร่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น