ช่วงนี้ผมเองอ่านหนังสือหลายเล่ม ส่วนใหญ่เป็นเรื่องการเงิน เรื่องประสิทธิภาพ การพัฒนาศักยภาพ ประเภทภวพ การcoaching, life coach, 7 habit 7อุปนิสัยสู่ความสำเร็จ, ทำน้อยได้มาก, ใครขโมยเวลาฉันไป, ชาร์จไฟให้ชีวิต, คุณทำได้ทุกสิ่ง ที่คุณต้องการเสมอ, ชีวิตมั่งคั่ง ด้วยกระเป๋าสตางค์ใบเดียว บรา บรา บรา อาจเพราะผมเป็นคนอ่านหนังสือช้า หากได้อ่านจึงอ่านอย่างบ้างคลั่ง
นั่นอาจจนงานหลายอย่างหยุดหมด พอออกไปนอกบ้านอยู่หน้างานคิดสารพัดเรื่องที่ต้องทำ กลับมาเปิดหน้าเฟส เอ๊อกกกกก ลืมหมด และหลงอยู่ในพะวังของ facebook ไม่ก็เรื่องการเขียนบทความออนไลน์ และออกทะเลไปด้วยการฟัง youtube การเงิน การลงทุน จนถึง The secret The power The meta secret .......... ไปกันขนาดนั้นเลย
ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไปทำไม บางครั้งออกนอกบ้านก็เพื่อไปค้นหาวิธีคิด ไปใกล้คนสำเร็จ คนที่มีพลัง เพื่อกลับมาทำงาน ..... งานอะไรบางอย่าง ที่ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ชีวิตช่วงนี้ผมเองจึงนิยามว่า สับสนที่สุดในชีวิตช่วงที่ผ่านมา
มีคนเคยบอกผมว่าช่วงชีวิตคนเราจะมีรอบ 5 ปี รอบ 10 ปี ทุกรอบอย่างที่กล่าวไว้มักจะมีเรื่องต้องคิด ต้องตัดสินใจต้องฝ่าฝันบุกป่า ขึ้นดอย อะไรประมาณนั้นเต็มไปหมด ตอนนี้ผมเองก็รู้สึกไม่เตกต่าง งานที่ผมทำคืองานธุรกิจส่วนตัว เปิดร้านถ่ายเอกสารเล็กๆ และรับจ้างทั่วไปที่เรียกหรูๆว่า Freelance
แต่นั่นก็เสมือนว่ายังไม่พอยังไม่ใช่ นอกจากนั้นก็ยังมีความสนใจ และเป็นงานอาสา นั่นคืองานสมัชชาสุขภาพ และพึ่งนึกเพิ่มได้อีกคือ "เจิง" การพัฒนาศิลปะยุทธสู่การเป็นที่รู้จัก แต่กระนั้นก็ยังไม่ได้เป็นงานที่เป็นระบบ(system) ซึ่งงานที่ผมเรียกได้เต็มคำนั่นมันต้องมี output ชัดๆ แต่หลายงานทีชัด ก็กลับไม่มี outcome เป็น money ที่หล่อเลี้ยงตัวเอง (เอ๋ หรือว่ามี)
ทำให้รู้สึกว่าต้องเดินหน้าพัฒนาตัวเองต่อไป ระหว่างที่สับสนกับชีวิตอยู่พักใหญ่ ฝนห่าหนึ่งจากพายุที่น่าจะชื่อ นากรี เทลงมาจิตใจที่ฟุ้งซ่านจึงแตกสลายและเฮฮาลงไปสู่หน้างานหน้าดินโคลน อย่างเมามัน เพราะดินที่เคยขุดไว้เตรียมสำหรับปลูกผักหวานบ้าน บัดนี้ท่านเทวดาแสดง status ว่าพร้อมสำหรับการปลูกต้นไม้ เลยรีบขุดและถอนต้นไม้ที่ชำไว้ ไปปลูกเกลี้ยงเลย
ระหว่างขุดไปทำไปก็เป็นปกติที่จะต้องเห็นต้นที่เพาะไว้ตายบ้าง หอยกินบ้าง เพราะผมเพาะเลี้ยงแบบธรรมชาติ(ปล่อยเทวดาฟ้าดินจัดการ) รดน้ำบ้าง เหมือนไม่ค่อยโอ๋ต้นผักหวานเท่าไหร่ แต่ผมก็เชื่อของผมนะ ว่าผักหวานบ้านเป็นพืชที่ไม่เรื่องมาก ผักฉลาดหากินเอง ตายยากด้วย ระหว่างที่ขุดอยู่นั้น หลายต้นตาย แต่ส่วนหนึ่งก็เจอต้นแบบที่อยู่ในรูปซ้ายมือนั่นแล ต้นผักหวานที่รากเกาะเต็ม ยึดแน่น และดึกขี้เถ้าแกลบที่เป็นวัสดุรองพื้นขึ้นมากเป็นปั้นใหญ่ เท่าลูกฟุตบอลก็ว่าได้ พลันทำให้คิดว่า "เราเองก็ไม่ต่างกัน กับต้นไม้ที่ถูกเพาะไว้" ในวัสดุที่เหมือนกันดินเท่ากัน ใส่ใจเหมือนกัน แต่ต้นเหล่านี้กลับมารากที่ดีกว่า อุดมกว่า และเอาชนะหอย หรือแมลงสัตรูพืชได้ดีกว่า
ไม่รู้ว่าธรรมชาติจัดการอย่างไร หรือพวกมันมีวิธีการในการป้องกันตนเองเรียนรู้ อย่างที่ผมบอกว่าพวกนี้คือผักฉลาดจริงไหม แต่ทว่าสิ่งที่เห็นคนข้อตระหนักว่า เราเองก็ไม่ต่างจากต้นไม้ที่เพาะอยู่ในกระถาง ต้องหากินเองต้องทำให้ไม่ตายให้ได้ เสมือนการสร้างปัญญา สร้างความพร้อม สร้างต้นทุน ไม่ใช่เพียงแค่ให้อยู่ได้เท่าน้น แต่ต้องงอกงามด้วย เพื่ออะไรหนะหรือ เพื่อวันที่ฝนตกไง วันที่พร้อม เมื่อประตูแห่งโอกาสเปิดออก เราจะได้พร้อมสำหรับการเติบโตในโลกกว้าง ที่ที่กว้างกว่า
แม้วันนี้ผมเองจะยังไปไม่ถึงความสำเร็จเหล่านั้นแต่ผมก็เชื่อว่ามันไม่ไกลแล้ว และแม้ว่าบางครั้งยังดีไม่พอแต่ผมก็พอเพียงโอกาสที่จะเติบโต ต้องขอบคุณพี่น้องทุกท่านที่ยังให้โอกาส ให้น้ำใจแก่ผมเสมอมาก แม้วันนี้ผมเองอาจเป็นผักหวานที่ยังรากไม่งอกงาม ไม่หยั่งลึก และต้นใบ อาจไม้อวบ สมบูรณ์พร้อมลงปลูก แต่เชื่อได้เถิดว่า ผมจะไม่เป็นต้นไม้ที่แคระแกรนแน่นอน ผมจะเติบโต สร้างกิ่งใบ สร้างประโยชน์ ยังความสุขแก่โลกนี้สังคมนี้ อย่างแน่นอน เพราะนี่คือภาระกิจที่ทำให้ผมอยู่ได้จวบจนทุกวันนี้อย่างมีเป้าหมาย และมีพลัง
ไม่อาจเรียกว่าเป็นสัจจะธรรม แต่ผมเองเหมือนค้นพบสิ่งที่เขาเคยค้นพบ ตีความหมายและนำมาปรับใช้กับชีวิต เสมือนยืนยันชัดเจนแน่ว่า ที่เราคิด ที่เราพัฒนาตน ที่เรากำลังสร้าง ฝึกฝน อย่างบ้าบิ่นมันไม่ผิดและไม่ไกลจากสิ่งที่มันจะต้องเป็นเลย จิงๆ นะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น