รายงานสาธารณฉบับที่ 30.1 เวทีออกแบบการสื่อสารเครือข่ายสมัชชาฯ (ตอนที่ 3 ปัจฉิมบท)

รายงานสาธารณฉบับที่ 30.1 เวทีออกแบบการสื่อสารเครือข่ายสมัชชาฯ (ตอนที่ 3 ปัจฉิมบท)

ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเลยเถิดมาขนาดนี้ เป็นตอนที่ 3 แล้วซินะครับ แต่ไงจบตอนนี้แน่นอน เรื่องเก่าคงไม่เล่าใหม่แต่ขอฉายให้เป็นภาพงานระยะสั้นที่เป็นประโยชน์ต่อภาพรวมของขบวนการพัฒนานโยบายสาธารณะด้านสุขภาพ ผ่านเครื่องมือที่ชื่อว่าสมัชชาสุขภาพจังหวัด ซึ่งเตรียมกันไว้ได้แก่ “๑๐๐ภาพ ร้อยเรื่องเล่า ชาวสมัชชาสุขภาพ” ซึ่งจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นของผู้คนบนกระบวนการสมัชชาพื้นที่ สมัชชาเฉพาะประเด็น หรือลมใต้ปีกของกระบวนการสมัชชาสุขภาพ 100 เรื่อง 100 ภาพจะถูกบรรจุลงในนี้


นอกจากนั้นยังมีพันธ์สัญญาร่วมกัน(commitment) ที่จะช่วยเล่า ช่วยเขย่า ช่วยบอกต่อ(Post/Share/Like) ในเรื่องราวของกระบวนการสมัชชาสุขภาพของแต่ละท่านต่อจากนี้ไป ผ่านทั้ง mail group หรือ web site เพื่อส่งต่อพลังให้เชื่อมถึงกันสร้างสรรค์สิ่งสวยงามในอนาคตร่วมกัน


ด้วยพลังของเรื่องเล่าจะหนุนให้ทุกจังหวัดเคลื่อนต่อได้มากน้อยอย่างไร คงต้องขึ้นอยู่กับพลังของความแหลมคมในการสื่อสาร ของสารที่จะสื่อ นั่นจึงเสมือนเฟส2 แผนระยะยาว ของกระบวนการที่จะต้องอาศัยองค์คณะในการร่วมกำหนด ชี้ทิศ ชวนเชิญเหล่าจอมยุทธแห่งการสื่อสารมา ชุมนุมกันเพื่อสารพลังของเรื่องเล่าให้แหลมคม อาจจะเป็นการช่องทางสื่อสาร พัฒนาทักษะกระบวนการ หรืออาจะต่อยอดไปจนไปถึงการลงหนุนให้เขตสุขภาพเพื่อประชาชน หรือกลุ่มจังหวัดสมัชชาได้มากน้อยขนาดไหนคงต้องคอยติดตามกัน(แต่ที่แน่ๆสมัชชาสุขภาพล้านนาคงกำลังเตรียมทะยานเข้าสู่พื้นที่การสื่อสารนี้อยู่เป็นแน่)


ด้วยเจตนาแห่งการสร้างพลังสื่อสาร ผ่านพลังของเรื่องเล่า เพื่อให้กระบวนการสมัชชาสุขภาพพื้นที่/เฉพาะประเด็น เดินหน้าไปได้ และมุ่งเป้าไปสู่การปฏิรูป หรือการเปลี่ยนแปลงทางสังคม สู่สังคมสุขภาพวะ อาจยังดูห่างไกลนัก แต่ด้วยจิตวิญญาณเดียวกันของการร่วมสร้างสังคม ซึ่งขณะนี้หลายองค์กรกำลังมุ่งเข้าสู่เป้าหมายเดียวกัน อาจต่างชื่อ แต่ก็มุ่งเน้นให้สังคมของเราเป็นสังคมที่ “อยู่เย็น เป็นสุข”


ช่วงท้ายของการอบรม ก็เป็นปกติของการจากลาแม้วันนี้เราจะมากันไม่นาน แต่ก็ได้งานที่อาศัยทั้ง พลังเล่น พลังจริง พลังเล่า พลังถาม พลังแห่งความสงสัย และพลังแห่งการตื่นตัวมากมาย เพื่อจะขับให้สังคมนี้น่าอยู่มากขึ้น ขากลับได้คุยกับพี่ไพฑูร พี่ชายสกุลเดียวกันที่แต่อยู่กันคนละทิศ(เหนือ/อีสาน) ได้ฟังเรื่องเล่าที่เป็นพลังมากมาย และเห็นถึงจุดคานงัดของแต่ละคนที่จะมุ่งเป้าไปบางคนถนัดทำงานมวลชน บางคนถนัดด้านการสื่อสาร บางคนกระบวนการ หรือบางคนก็เป็นนักวิชาการ แต่สำคัญทุกคนล้วนเติมในสิ่งที่แต่ละคนขาด


ในช่วงของการเล่าเรื่องเหล่านี้ผมเองก็พลังค้นพบว่า ผมเป็นคนที่ถนัดในมุมไหน การเล่าเรื่องน่าจะเป็นพลังที่ผมพอจะทำได้ และน่าจะพัฒนาให้เป็นพลังที่เข้มแข็งมากขึ้น สร้างประโยชน์สุขมากขึ้น สร้างจังหวะก้าว สร้างรอยเท้าที่สง่างาม เพื่อให้คนรุ่นหลังได้จดจำ เดินตามได้อย่างภาคภูมิ ...นี่เองจึงเป็นที่สุดของความฝัน ที่จะสร้างตำนานให้ผู้คนจดจำในสิ่งดีๆที่เราเพียงสร้าง ...