เสียงตัดพ้อ อย่างน้อยใจกลางตลาดเมืองงาว ช่วงเช้าที่หนาวเย็นกว่า 16 องศา ในคืนวันแรกของปีใหม่ ผมนั่งจิบกาแฟในตลาดพลอยได้ยินเสียงป้าคนหนึ่งเสมือนตันพ้อ ลูกหลานที่เดินทางกลับมาเยี่ยมเยือน แต่ให้เวลาเพียงเล็กน้อยแล้วจากไป ใจลึกคงอยากรั้งลูกหลานให้อยู่นานกว่านี้ แต่ด้วยเสียงที่คงดังลำคอไม่อาจรั้งให้เขาอยู่ต่อได้ดังใจ หลังให้ลูกหลานอยู่ให้พร้อมหน้าเห็นหน้า กินข้าวกัน นอนพักที่บ้านสักคืน ให้หญิงชราคนนี้ได้ดูแลเสมือนวัยเยาว์ คงพาอายุหญิงชราสดชื่นตั้งแต่ต้นปี
.
ฟังแล้วพาใจคิดถึงแม่พ่อที่ห่างไกล คิดถึงสาระของการเดินทางกลับของผู้คนในช่วงเทศกาล ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนที่จะได้พบกัน พาให้ครอบครัวกลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง สร้างกำลังใจพาให้คนที่เฝ้าคอยมีความสุขมีความหวัง หลายครั้งผมสงสัยว่าเทศกาลกินเลี้ยงหรือร้องเพลงเฮฮาอย่างไร้สาระ “สนุกตรงไหน” ภายใต้เสียงหัวเราะรอยยิ้ม มันคงเป็นการเติม พลังชีวิตให้คำว่า “ครอบครัว” ให้ได้ใกล้ชิดกันดังเดิมให้คุ้มค่าการเฝ้าคอยคนไกลตลอดปีที่ผ่านมา
.
ความหมายอันลึกซึ้งเช่นนี้สัมผัสได้ด้วยหัวใจ หัวใจที่ไร้ภาษาเยียวยาความรู้สึกของผู้คน ครอบครัว การพบหน้า ได้ล้อมวง พูดคุยกันเสมือนวันวาน ได้อยู่ร่วมกันทานข้าวสักมื้อ นอนพักสักคืน อย่างที่ป้าคนนั้นพ้อมาด้วยเสียงกึ่งขุ่นเคืองใจ อาจพาความโมโหปนน้อยใจ บรรเทาเบาลง จนเป็นความสุขที่จะส่งถึงแกตลอดปีใหม่นี้ก็เป็นไปได้ครับ (บ้านเมืองงาว : 2 มค 58)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น